جعفر ابراهیمی مطرح کرد؛

محافل ادبی امکان ویژه‌ای برای بروز استعدادهای ادبی در شهرستان‌ها هستند

جعفر ابراهیمی، نویسنده و شاعر برجسته کشور با اشاره به کمبود امکانات و مشکلات پیش روی علاقه‌مندان به ادبیات در شهرستان‌ها گفت: راه‌اندازی محافل ادبی با محوریت کتابخانه‌ها در سراسر کشور و پیوند میان این محافل، امکان ویژه‌ای برای بروز استعدادهای ادبی در سراسر کشور و حتی نقاط دورافتاده فراهم خواهد کرد.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی نهاد کتابخانه های عمومی کشور به نقل از ایرنا، در پی منویات مقام معظم رهبری و توجه ویژه ایشان به شعر و ادبیات و همچنین مطالبه همیشگی ایشان در حمایت از جریان‌های اصیل ادبی، نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور با همراهی جمعی از استادان عرصه شعر و ادب اقدام به تشکیل و راه‌اندازی محافل ادبی در سراسر کشور و با محوریت کتابخانه‌های عمومی کرد که این اقدام با استقبال اهالی و فعالان این عرصه همراه بود.

جعفر ابراهیمی(شاهد)، نویسنده و شاعر برجسته کشور در این باره گفت: محافل مختلفی در بین مردم، به صورت خصوصی، عمومی، دولتی در دهه های گذشته به وجود آمدند، اما هرچه به جلو آمدیم به تدریج این محافل یا از هم پاشیده و یا بسیار کم رمق شدند و یا حتی به بیراهه رفتند. اما محوریت کتابخانه، با پشتوانه علمی و همراهی پیشکسوتان و صاحبنظران این عرصه، می‌تواند استمرار و حرکت صحیح آنها را ضمانت کند. وقتی نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور در این حوزه وارد می‌شود، مسلما ارزش مضاعفی خواهد داشت.

وی افزود: با توجه به پهنه جغرافیایی کشور، حتما جوانان و نوجوانان مستعد بسیاری در استان‌های مختلف و شهرستان‌های محروم و روستاهای دور افتاده زندگی ‌می‌کنند که به دلیل نداشتن محفلی برای گردهمایی، امکان پرورش و بروز استعدادهایشان را از دست می‌دهند. گرچه دستگاه‌های مختلفی از جمله شهرداری‌ها در این زمینه ورود کرده‌اند، اما اقدام نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور برای ایجاد محافل ادبی به واسطه شبکه گسترده کتابخانه‌های عمومی در اقصا نقاط کشور حرکت موثری در جهت کشف، پرورش و بروز استعدادهای جوان کشور خواهد بود.

این نویسنده و شاعر پیشکسوت با اشاره به وجود تمرکزگرایی در ارائه امکانات فرهنگی در کشور گفت: یکی از مشکلاتی که علاقه‌مندان به ادبیات از گذشته با آن دست به گریبان بودند این بوده که بیشتر امکانات در تهران وجود داشت و اگر هنرمندان ساکن شهرستانها می‌خواستند به طور جدی و حرفه‌ای وارد دنیای شعر و ادبیات شوند، یا باید به تهران هجرت می‌کردند و یا مشقت رفت و آمدهای طولانی را به جان می‌خریدند. اگر من در سال ۱۳۴۱ از روستا به تهران نمی‌آمدم، شاید کشاورز موفقی می‌شدم، اما هیچ کتابی نمی‌داشتم، داستان نمی‌نوشتم و هیچ شعری نمی‌گفتم؛ اگر هم می‌گفتم فراتر از روستای خودمان دیده و شنیده نمی‌شد.

ابراهیمی ادامه داد: در زمانی که با جوانان و نوجوانان شاعر در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان کار می‌کردم، شاهد بودم که اکثر استعدادهای شعری و ادبی ما از میان بچه‌های شهرستانی بودند که برخی این مسیر را ادامه دادند و برخی به دلیل همین مشکلات نتوانستند این مسیر را ادامه دهند. این موضوع نشان می‌دهد که این حرکت نهاد در کشف، پرورش و معرفی استعدادهای جوان، حرکت درستی است که برای رسیدن به هدف، نیازمند حمایت و سرمایه‌گذاری است.